XIV Niedziela Zwykła - Łk 10,1-12.17-20Nie ma jednak podstaw, aby sądzić, że wszystkich uczniów Chrystusa był razem tylko 72, podobnie jak nie wiadomo, ilu ich było w ogóle. Wspominając o 72 uczniach, Łukasz uwydatnia uniwersalistyczny zasięg misji i posłannictwa Pana Jezusa.
Wysłanie uczniów parami było podyktowane względami praktycznymi. Łatwiej było i bezpieczniej nauczać, wędrując we dwójkę. Ponadto wg prawa izraelskiego świadectwo dwóch posiadało większą moc przekonującą i bardziej urzędowy charakter (Pwt 19,15). Znamienny jest fakt, że wszystkie miasta i miejscowości, do których Pan Jezus wysyła uczniów, miał później nawiedzać osobiście. Uczniowie byli więc wysłannikami zapowiadającymi i przygotowującymi przyjście Pana Jezusa.
Pan Jezus ukazuje palącą potrzebę wszczęcia akcji misyjnej na szeroką skalę. Posługuje się obrazem łanów zboża dojrzałego do zbioru, lecz brak robotników, którzy mogliby zebrać plony. Żniwo wielkie - a robotników mało. Analogiczną metaforą w podobnym kontekście posłuży się później św. Paweł (por. 1 Kor 3,7-10).
Wysyłanych na owe żniwa czekają jednak bardzo poważne trudności - idą jak bezbronne owce między drapieżne wilki. Z czysto ludzkiego punktu widzenia nie mają najmniejszych szans.
Posłani mają być bezwzględnie oddani sprawie głoszenia Ewangelii. Nie mają zabierać ze sobą czegokolwiek ,co mogłoby ich obciążać i spowalniać w drodze. Nie mogą zatrzymywać się nawet po to, aby pozdrowić swoich znajomych. Pozdrowienia w kulturze wschodniej stanowiły rozbudowany ceremoniał pytań i odpowiedzi, zajmujący bardzo wiele czasu. Misja uczniów jest tak nagląca, że tego czasu nie mogą marnotrawić.
Posłani uczniowie są heroldami Mesjasza - Księcia Pokoju (por. Iz 9,5). Ich obecność i pozdrowienie nie jest czystą formułką, ale będą sprowadzać błogosławieństwo Bożego pokoju na gospodarzy, o ile będą tego godni. Jeśli natomiast zostaną odrzuceni, mają zachować się podobnie, jak w analogicznej sytuacji Apostołowie: strząsnąć pył z nóg na znak, że nic nie jest w stanie zatrzymać przybliżania się Królestwa Bożego. Uczniowie nie tylko nie biorą odpowiedzialności za zatwardziałość tych, którzy je odrzucają, ale też nie chcą mieć z nimi nic wspólnego - nawet pyłu na nogach.
Uczniowie powracają oszołomieni, pełni entuzjazmu, można by powiedzieć - „nakręceni” działaniem Bożej Łaski przez ich słowa i znaki. Chrystus uświadamia im, że władza im udzielona nie jest na ich własny użytek, ze względu na ich samych, ale z uwagi na ich posłannictwo; po to, aby mogli usuwać przeszkody, wstrzymujące obecność Królestwa Bożego. Ich posługa ma wyrastać z ich osobistej świętości i ta świętość ma być świadectwem wobec ludzi i źródłem radości uczniów. A ich nagrodą - żadne dobra doczesne.
Każdy ochrzczony został powołany przez Chrystusa, aby być Jego uczniem i świadkiem we współczesnej rzeczywistości, w środowiskach, w których żyjemy. Weźmy głęboko do serca pouczenia Chrystusa i na serio traktujmy nasze chrześcijańskie posłannictwo.
